10 typów rodziców sportowych

Oto różne typy rodziców-sportowców, których wyróżniłbym – zarówno dobrych, jak i złych:

1. Wzorcowy rodzic 

2. Konkurencyjny rodzic

3. Zblazowany rodzic

4.  Rodzic „żyjący dzięki swoim dzieciom”

5.  Zdeklarowany rodzic

6.  Rodzic „Coach”

7.  Krytyczny rodzic

8.  Negatywny rodzic

9.  Rodzic niechętny do współpracy

10.Rodzic „Moje dziecko jest supergwiazdą”

 Wzorcowy rodzic

To raczej altruistyczne spojrzenie na to, jakie cechy posiada dobry rodzic zajmujący się sportem. Może się okazać, że wielu rodziców Twoich sportowców uosabia wzorowego rodzica w znacznie większym stopniu niż niektóre cechy pozostałych 9 typów rodziców opisanych w tej sekcji.

Oto spojrzenie na modelowego rodzica:

· Wzorowy rodzic wspiera swoje dziecko na boisku sportowym i poza nim. Obejmuje to zachętę, szacunek i entuzjazm dla wysiłku włożonego przez dziecko.

· Wzorowy rodzic okazuje córkom szacunek, gdy grają w grę oraz niezależnie od tego, czy wygrywają, czy przegrywają.

· Wzorowy rodzic zabiera swoje dzieci na wszystkie zajęcia i zabawy z odpowiednim sprzętem, a wszystko to odbywa się na czas.

· Wzorowy rodzic pomaga innym potrzebującym dzieciom w drużynie – tym, które potrzebują podwozu na treningi i z powrotem, tym, które nie mogą kupić pizzy po meczu wyjazdowym, tym, które potrzebują zachęty ze strony kogoś, kto stoi na uboczu, ponieważ ich rodzic nie jest Tam.

· Wzorowy rodzic to osoba, która jest związana z zespołem i robi wszystko, co w jej mocy, aby ułatwić życie trenerowi. Planują zakwaterowanie na turniejach, organizują transport, organizują zbiórki, zasiadają w stowarzyszeniach baseballowych, deskach hokejowych i stowarzyszeniach koszykówki. Angażują się.

· Wzorowy rodzic pojawia się na wszystkich (lub tak wielu, jak tylko może) meczach i sprawia, że ​​sportowe wysiłki dziecka stają się priorytetem w jego życiu.

· Wzorowy rodzic stoi za decyzjami, które trener podejmuje w stosunku do swoich zawodników (o ile decyzja jest uczciwa i sprawiedliwa), jeśli pojawia się problem dyscyplinarny.

· Wzorowy rodzic nie próbuje „coachować” wbrew oczekiwaniom prawdziwego trenera. Mogą nie zgadzać się z filozofią coachingu, ale pozwalają swojemu dziecku uczyć się i bawić w tym systemie bez ingerencji.

Znasz tych rodziców. Prawdopodobnie są to ci, z którymi regularnie rozmawiasz, ci, którzy zawsze oferują pomoc i ci, którzy mają dzieci, które są szczęśliwe, uprawiając sport, który trenujesz.

Wzorowy rodzic to absolutne marzenie. Dzięki nim Twoja praca jako trenera staje się o wiele łatwiejsza. Ich dzieciom na ogół łatwiej jest trenować, wspierają cały zespół i naprawdę zależy im na tym, aby wszyscy członkowie zespołu odnieśli sukces.

Podobnie jak w przypadku innych typów rodziców, większość rodziców ma niektóre lub wiele z tych cech. O wiele łatwiej jest poradzić sobie z tymi cechami niż z niektórymi innymi, które się pojawią.

Konkurencyjny rodzic

Niektórzy ludzie mają naturalną skłonność do rywalizacji. Mógł zostać wyhodowany z czasów, gdy uprawiali sport, lub mógł po prostu rozwinąć w sobie pasję, która daje im chęć bycia lepszym od innych.

Konkurujący rodzic zwykle nie stanowi problemu, chyba że jego duch rywalizacji przerodzi ]się w hałaśliwą lub wstrętną obecność. Jeśli ich konkurencyjność zaczyna mieć wpływ na ich dziecko, innych graczy lub innych rodziców, to graniczy z problemem.

Oto jak wygląda konkurencyjny rodzic:

· Konkurencyjny rodzic stawia zwycięstwo ponad wszystko. To mentalność, w której wygrywa się za wszelką cenę.

· Konkurujący rodzic oczekuje, że jego dziecko będzie konkurować na najwyższym możliwym poziomie, aby odnieść sukces. Oczekują, że ich dziecko będzie się spieszyć i robić wszystko, co w jego mocy, na placu zabaw, aby spróbować wygrać grę.

· Mogą się denerwować, jeśli ich dziecko nie wykazuje tej samej woli zwycięstwa, co oni podczas rywalizacji. Patrzenie na brak wysiłku staje się dla nich frustrujące.

· Rodzic rywalizujący nie zawsze jest w stanie zrozumieć, kiedy ktoś nie ma takiej samej chęci do wygrywania jak on.

· Rodzic biorący udział w zawodach może porozmawiać z trenerem o tym, co jego zdaniem należy zrobić, aby zespół mógł wygrać. Chcą zobaczyć, jak drużyna wygrywa, i chcieliby zaoferować swoją „wiedzę” trenerską, aby im pomóc.

· Rodzic rywalizujący może komentować swoje dzieci na temat braku wysiłku, gdy rodzic uważa, że ​​podczas meczu lub treningu można zrobić więcej.

Rywalizujący rodzic sam w sobie jest zazwyczaj nieszkodliwy, chyba że duch rywalizacji zacznie ranić innych ludzi. To, na co musisz uważać, to rodzic konkurencyjny pomieszany z jednym z innych obszarów.

Zauważysz, że każdy z tych typów rodziców jest stosunkowo łagodny z natury – jeśli wykazuje pojedyncze cechy. Ale kiedy zaczną tworzyć trzy lub cztery typy rodzicielskie i to w większym stopniu, szybko zdajesz sobie sprawę, że walczysz teraz z wielogłowym potworem, który może wymknąć się spod kontroli, jeśli nie podejmiesz działań.

Zblazowany rodzic

To rodzic, którego nie obchodzi, czy jego dziecko uczestniczy w zajęciach, a mimo to uiścił opłatę rejestracyjną, aby je zapisać. Nie przeszkadza im to, że dziecko opuszcza treningi lub gry i nie interesuje ich szczególnie to, czy dziecko wygrywa, czy przegrywa.

Oto głębsze spojrzenie na zblazowanego rodzica:

· Zblazowany rodzic to taki, który nie wspiera ani nie krytykuje swojego dziecka w sporcie.

· Zblazowany rodzic odwozi dziecko na ćwiczenia (kiedy zdecyduje się na nie), wychodzi, a następnie odbiera dziecko po treningu. Nigdy nie komentują ćwiczeń ani nie kontaktują się z trenerami lub innymi rodzicami na temat ćwiczeń lub meczu.

· Zblazowany rodzic nie angażuje się w program sportowy. Nie pojawiają się na zbiórkach pieniędzy, bankietach z nagrodami ani nie zostają na żadnych meczach ani treningach.

· Zblazowany rodzic nie pyta o postępy dziecka i nie martwi się, gdy dziecko nie stara się zbyt mocno lub nie wykorzystuje swojego potencjału.

· Zblazowany rodzic zwykle ma uśmiech na twarzy, a kiedy pytasz, jak się mają sprawy, zazwyczaj wszystko jest w porządku – bez względu na sytuację.

Zblazowany rodzic, mimo że ma zazwyczaj bardzo pasywną osobowość, praca z nim może być frustrująca. Trudno je przypisać do czegokolwiek i zazwyczaj nie można na nich polegać. Trudno jest to połączyć z jakimkolwiek innym typem rodzica, ponieważ zblazowany rodzic zwykle koliduje z większością pozostałych typów.

Rodzic „żyjący dzięki swoim dzieciom”.  

Och, jakże wszyscy widzieliśmy tych rodziców. Tak naprawdę, w pewnym stopniu ci z nas, którzy nigdy nie osiągnęli w sporcie tak wysokiego poziomu, jaki powinniśmy, mogą wykazywać niektóre z tych cech. Sportowcy są sportowcami, a kiedy widzimy sportowca w naszych dzieciach, wielu rodziców pragnie, aby ich dzieci osiągnęły jak największe postępy.

Po raz kolejny, jeśli da się to ponieść emocjom, może stać się problemem. Rodzice mogą wywierać zbyt dużą presję na swoje dzieci, ponieważ wiedzą, co zrobili, aby osiągnąć poziom, który osiągnęli, więc naciskają na swoje dzieci, aby również osiągnęły ten poziom.

Tego typu rodziców można rozpoznać po następujących cechach:

· Zawsze opowiadają swoim dzieciom: „Kiedy się bawiłem, zawsze to robiłem”.

· Mogą złościć się na swoje dzieci, jeśli nie włożą takiego samego wysiłku, jakiego oczekiwano, aby osiągnąć wysoki poziom sukcesu.

· Rodzic „żyjący dzięki swoim dzieciom” mówi swojemu dziecku: „To nie jest sposób, w jaki to robiłem”.

· Ten rodzic będzie namawiał swoje dzieci, aby były takie, jakie są i postępowały tak samo, jak wtedy, gdy uprawiały ten sport.

· Ten rodzic może być jeszcze bardziej agresywny, jeśli jego dziecko uprawia ten sam sport, w którym oni kiedyś startowali.

Jako trenerzy wszyscy widzieliśmy rodzica, który próbuje żyć dzięki swojemu dziecku. Wielu z nich stara się realizować marzenia, które nie spełniły się w ich przypadku i karierze sportowej, popychając swoje dzieci, chcąc zobaczyć, jak odniosą sukces tam, gdzie poniósł porażkę rodzic.

Zdeklarowany rodzic

Jest to jeden z rodziców, z którym może być szczególnie niebezpiecznie, ale jeśli przeciągniesz go na swoją stronę, może być równie potężny dla twojej sprawy. To zdeklarowani rodzice – ci, którzy nie boją się powiedzieć, co myślą.

Ten rodzic może być trudny, jeśli łączy się go z negatywnym lub krytycznym zachowaniem, ponieważ jeśli zdecyduje się wypowiadać w sposób negatywny lub krytyczny, będziesz musiał później poradzić sobie z konfliktem.

Oto kilka rzeczy, które możesz spotkać w przypadku zdeklarowanego rodzica:

· Jeśli nie podoba im się sposób, w jaki ich syn lub córka radzi sobie na korcie, boisku itp., mogą nie mieć problemu z zawstydzaniem swojego dziecka w obecności innych z powodu jego otwartej natury.

· Zdeklarowany rodzic może zdecydować, że nie podoba mu się sposób, w jaki prowadzisz coaching, i powie ci o tym. Dzwonienie do Ciebie na osobności nie jest w ich stylu, woleliby dzwonić do Ciebie publicznie – i to stanowi dla nich problem.

· Ten rodzic nie boi się mówić, co myśli – dobrze, źle lub inaczej. Może to powodować tarcia z innymi rodzicami, innymi graczami, a nawet z ich własnymi dziećmi. Jako trener być może będziesz musiał znaleźć sposób na nałożenie kagańca na zdeklarowanego rodzica w obecności innych osób związanych z zespołem.

· Zdeklarowani rodzice nie będą mieli problemu z konfrontacją z innymi rodzicami, innymi trenerami, działaczami, a nawet innymi zawodnikami, aby wyrzucić z siebie to, co chcą powiedzieć.

· Zdeklarowany rodzic to zazwyczaj dumna osoba, która będzie bronić swojego dziecka bez względu na sytuację. Mogą ci powiedzieć, że się mylisz, mimo że masz rację, tylko po to, by bronić swoich dzieci.

· Zdeklarowany rodzic może działać na Twoją korzyść, jeśli sprawisz, że będzie szanował Ciebie i Twój sposób działania. Jeśli jest to pozytywny i szczery rodzic, może pomóc Ci wpłynąć na innych rodziców lub wywrzeć pozytywny wpływ na całą organizację.

Zdeklarowany rodzic jest symbolem wieloznacznym. Mogą być dobrzy i źli, ale zawsze będą przewidywalni w swojej szczerości wobec ciebie i innych. Jeśli odpowiednio sobie z tym poradzisz, może być niezwykle cennym rodzicem, którego warto mieć w swoim zespole.

Rodzic „Coach”.

Po raz kolejny mamy typ rodzica, który może pomóc lub zaszkodzić Twojemu kierunkowi. Jeśli podzielają Twój sposób działania, oznacza to, że masz innego trenera, który może ułatwić ich dziecku proces uczenia się elementów Twojego sportu, których uczyłeś.

Mogą być również destrukcyjne dla różnych członków zespołu, ponieważ mogą próbować podważyć to, czego nauczasz. Rodzic „trener” jest szczególnie niebezpieczny, jeśli ma wysoki poziom osiągnięć w sporcie – takim, który inni gracze mogą szanować bardziej niż Twój.

U tego rodzica możesz nie widzieć od rodzica tak wiele, jak u dziecka. Większość „coachingu” odbywa się, gdy Ciebie (prawdziwego trenera) nie ma w pobliżu. Potem widzisz to na boisku treningowym lub w sytuacji w grze.

Oto kilka innych cech, których możesz oczekiwać od rodzica-trenera:

· Jeśli coś pójdzie nie tak z drużyną lub z ich dzieckiem jako zawodnikiem, zawsze będą uciekać się do mówienia każdemu, kto zechce posłuchać, co należało zrobić.

· Ten rodzic może powiedzieć swojemu dziecku, jak według niego powinno się bawić i co robić w określonych sytuacjach. Może to, ale nie musi, być równoległe do tego, co trenowałeś. W tym miejscu możesz napotkać trudności.

· Sportowiec może przyjść na trening i kiedy powiesz mu, jak coś zrobić, powie: „No cóż, nie tak kazała mi mama/tata”.

· Rodzic „coach” (zwłaszcza w połączeniu z rodzicem, który mówi otwarcie) odprowadzi Cię na bok i zaoferuje wskazówki „coachingowe”. Nie byłoby to złe, gdyby pomysły były przedstawiane w konstruktywny sposób.

· Rodzic „trener” może do Ciebie zadzwonić i porozmawiać o niektórych decyzjach podjętych podczas meczu lub o tym, kogo zdecydowałeś się grać, a kogo nie. Mogą także zadzwonić do Ciebie przed meczem i zaoferować różne plany gry lub strategie na następnego przeciwnika.

· Rodzica „trenera” można wykorzystać na swoją korzyść, prosząc go, aby dołączył do Ciebie jako członek personelu. Jeśli są zharmonizowani ze sposobem, w jaki coachujesz, mogą być cennym dodatkiem do Twojego personelu coachingowego i mogą zaoferować organizacji coś wartościowego.

Rodzic „trener” to inny typ, który w połączeniu z innym negatywnym typem rodzica może stanowić prawdziwy problem. Może to wykoleić postęp, jaki chcesz osiągnąć z niektórymi graczami, a także utrudnić postęp całego zespołu. Jeśli pomyślnie włączysz się do swojego zespołu, rodzic-coach może stać się cennym nabytkiem. Niektóre strategie coachingowe, które omówimy później, są szczególnie cenne dla rodzica-coacha.

Krytyczny rodzic

Oprócz negatywnego typu rodzica, ten może być jednym z najgorszych, z którymi można sobie poradzić. Niezbyt im się to podoba, a jeśli coś im się podoba, możesz się założyć, że jest w tym coś, co im się nie podoba.

Dobrym przykładem krytycznego rodzica byłby taki, który cieszył się, gdy drużyna jego syna lub córki zdobywała przyłożenie, ale narzekał na wezwanie do zagrania, twierdząc, że w takiej sytuacji nie zdecydowałby się na taką grę. Pomimo pozytywnego wyniku krytyczny rodzic dostrzeże w tym coś złego.

Oto kilka innych cech krytycznego rodzica:

· Krytyczny rodzic może być krytyczny wobec innych zawodników, innych rodziców, działaczy i trenerów. To nigdy nie jest dobre i może powodować ogromne tarcia między różnymi obszarami Twojego zespołu.

· Krytycznie nastawieni rodzice będą krytyczni wobec własnego dziecka, a to może negatywnie wpłynąć na jego wyniki. Czują ogromną presję, aby sprostać oczekiwaniom rodziców.

· Krytyczny rodzic znajduje sposób na krytykę wszystkiego, co się robi, nawet jeśli jest w tym pozytyw. Może to być niezwykle szkodliwe dla zespołu, który musi opierać się na pozytywnych postępach, jakie robi.

· Krytyczny rodzic w połączeniu z otwartością może być katastrofą dla Twojego zespołu. Spróbuj przykryć rodzica, który chce głośno wyrażać swoją krytykę.

Od krytycznego rodzica zaczynamy rysować linię niebezpieczeństwa. Gdy dojdziesz do obszaru, w którym zachowanie samo w sobie jest destrukcyjne, przenika ono cały zespół i może stać się rakiem. Kontrolowanie krytycznego rodzica może być poważnym wyzwaniem, którego nie można przeoczyć – po prostu ze względu na to, co może w rezultacie zrobić ludziom wokół siebie.

Negatywny rodzic

Prawdopodobnie spotkałeś w swoim życiu negatywnych ludzi i rozumiesz, że trudno jest sobie z nimi poradzić. Wyobraź sobie ich jako rodziców dzieci w Twoim zespole. Nic nie jest zrobione dobrze – nie można dobrze trenować, inni rodzice nie wiedzą, jak postępować ze swoimi dziećmi, inne dzieci nie bawią się tak jak ty itp.

Negatywny rodzic, jeśli zostanie pozostawiony sam sobie, może szaleć w twoim zespole i zepsuć sportowe wrażenia swojemu dziecku i innym osobom.

Inne cechy negatywnego rodzica:

· Znajdą złą część wszystkiego. Nieważne, jak coś jest dobre, znajdą sposób, aby zamienić to w coś złego.

· Nawet jeśli dziecko lub rodzic zrobi coś dobrego, znajdą sposób, aby to stłumić. Na przykład, jeśli rodzic zrobi dobry uczynek dla zespołu, negatywny rodzic z pewnością powie ci coś złego, co zrobił także dla zespołu.

· Negatywny rodzic woli poniżać innych, znajduje wady niemal we wszystkim i będzie się kłócić dla samej kłótni. Nie lubią zgadzać się z czymkolwiek, co ktoś mówi, co może mieć wpływ na trenerów, innych rodziców i zawodników.

· Negatywny rodzic powie ci wszystko, co jest nie tak z twoją drużyną i zawodnikami, którzy w niej są.

· Negatywny rodzic w połączeniu z zdeklarowanym rodzicem może być zabójczą kombinacją. W mgnieniu oka potrafią zgorzknieć innych i wywołać niesmak w ustach osób związanych z drużyną.

· Negatywny rodzic zawsze utrudnia sobie życie tylko dlatego, że ważniejsze jest, aby myśleć negatywnie niż pozytywnie.

Należy natychmiast zająć się negatywnym rodzicem w Twojej organizacji. Szkoda wyrządzona Twojemu zespołowi, zawodnikom i rodzicom może być zdumiewająca. W dalszej części książki pokażę ci, jak postępować z negatywnym rodzicem, zanim sprawy wymkną się spod kontroli.

Rodzic niewspółpracujący

Rodzic niechętny do współpracy po prostu nie potrafi grać zespołowo. Nie lubią robić czegokolwiek dla kogokolwiek innego niż dla siebie. Jeśli poprosisz kogoś o pomoc w zbiórce pieniędzy dla zespołu, znajdzie on wymówkę, dlaczego nie może zaoferować swojej pomocy.

Rodzic niechętny do współpracy jest w najlepszym wypadku frustrujący. Właśnie wtedy, gdy myślisz, że jesteś na dobrej drodze, ustawiają przeszkodę na twojej drodze. Dla trenera jest to niezwykłe wyzwanie, zwłaszcza jeśli łączy się go z jednym z pozostałych typów rodziców.

Oto kilka cech niechętnego do współpracy rodzica:

· Rodzic niechętny do współpracy będzie próbował utrudnić zadanie, choć może być łatwe.

· Rodzic niechętny do współpracy podejmie pozornie nieistotny problem i pogorszy go z powodu swojej niechęci do współpracy z innymi.

· Rodzic niechętny do współpracy może położyć kres planom lub pomysłom dotyczącym zespołu, ponieważ znajdzie sposób, aby nie wykonać swojej części.

· Rodzic niechętny do współpracy nie współpracuje dobrze z innymi ludźmi. Nie mogą brać udziału w stowarzyszeniach, komitetach i innych działaniach grupowych związanych z zespołem, ponieważ mogą je utrudnić, będąc przeszkodą na drodze do postępu.

Możesz pracować z niechętnym do współpracy rodzicem, ale próba nakłonienia go do współpracy może być zadaniem trudnym. Ich niechętny charakter do współpracy może mieć wpływ na ich dziecko, ponieważ może ono nie uzyskać pełnych doświadczeń sportowych ze względu na naturę rodziców i niechęć do pracy z innymi.

Z rodzicem niechętnym do współpracy nie jest tak trudno pracować, jak z niektórymi innymi typami rodziców. Jednym z najprostszych sposobów radzenia sobie z nimi jest w ogóle z nimi nie pracować. Co ciekawe, gdy zorientują się, że ich pomoc nie jest potrzebna, mogą po prostu zaoferować swoje usługi, aby po prostu zaangażować się w sprawy. Psychologia rodzicielska 101…

Rodzic „Moje dziecko jest supergwiazdą”.

Uważaj! To może być perełka lub gigantyczny problem, który czeka, aż się wydarzy. Wzorowy rodzic, który naprawdę wierzy, że jego dziecko jest supergwiazdą, może być jednym z największych wspieraczy Twojego programu. Zrobią wszystko, co w ich mocy, aby Twój zespół był jak najlepszy, aby ich syn lub córka mogli grać w najlepszej drużynie.

Jeśli masz rodzica należącego do jednego z brzydkich typów rodziców, w połączeniu z tym rodzicem masz przepis na katastrofę.

Największy problem z tym rodzicem pojawia się wtedy, gdy dziecko nie jest ani lepsze (ani gorsze) od żadnego innego dziecka w zespole. Rodzic, jak to czasem bywa, wierzy, że jego dziecko nie może zrobić nic złego. To moment, w którym sprawy mogą wymknąć się spod kontroli.

Oto kilka dodatkowych cech, których możesz oczekiwać od rodzica, który wierzy, że jego dziecko jest supergwiazdą:

· Będą naciskać na sztab trenerski, aby upewnić się, że ich dziecko wyprzedzi wszystkich pozostałych członków drużyny.

· Mogą kłócić się z innymi rodzicami lub kadrą trenerską na temat czasu gry ich dziecka.

· Rodzic, który wyznaje zasadę „moje dziecko jest supergwiazdą”, może krytykować inne dzieci lub trenerów, gdy zobaczy, że ich dziecko nie bawi się tak dużo, jak rodzic uważa, że ​​powinno.

· Ten rodzic może pomyśleć, że jest ponad wolontariat w jakiejś organizacji, ponieważ jego dziecko jest „lepsze” od innych dzieci.

· Ten rodzic może wywierać na dziecko ogromny nacisk, czasami ze szkodą dla dziecka, aby osiągnąć potencjał dziecka, jaki według niego rodzic.

Ten rodzic może powodować wiele tarć z innymi rodzicami i innymi graczami i może szerzyć się w organizacji. Należy się tym rodzicem zająć natychmiast, zanim sytuacja wymknie się spod kontroli.

Autor: Marc Dagenais, MHK, CSCS, to trener najlepszych wyników w softballu, który pomaga zawodnikom być bardziej pewnymi siebie, silniejszymi psychicznie, uderzać z większą siłą, biegać szybciej, rzucać mocniej i mieć większą dominację na boisku. Pomaga także trenerom wygrywać więcej meczów i wyciągać więcej ze swojego zespołu.

Żródło: https://www.alvingirlssoftball.org/page/show/1514538-10-types-of-sports-parents